KINO PO STAREMU „Tam, gdzie rosną poziomki”

Ingmar Bergman urodził się 14 lipca 1918 roku, dla kina to było wyjątkowe wydarzenie. Dlaczego? Bo nie da się mówić o historii kina nie mówiąc o Bergmanie. Dlatego z okazji setnych urodzin reżysera, w cyklu Kino po Staremu, przypomnimy widzom jego największe dzieła, a to dzięki odnowionym cyfrowo kopiom wypuszczonym do dystrybucji kinowej przez Gutek Film.

„Tam, gdzie rosną poziomki” to kolejny film Ingmara Bergmana jaki pokażemy w cyklu KINO PO STAREMU. Spotykamy się 16 października o 19:00, bilety tylko 10zł.

Tam, gdzie rosną poziomki
Smultronstället
Szwecja 1957, 91 min.

nagrody: Złoty Niedźwiedź i nagroda FIPRESCI dla Victora Sjöströma na MFF w Berlinie,
Złoty Glob dla najlepszego filmu obcojęzycznego, Nagroda Włoskiej Krytyki Filmowej na
MFF w Wenecji, nominacja do Oscara za najlepszy scenariusz

Tam, gdzie rosną poziomki to studium przemijania zrealizowane przez zaledwie 37-letniego
Bergmana i kolejne osobiste dzieło w filmografii reżysera. „Ulepiłem postać, która z wyglądu
przypominała mojego ojca, ale którą na wskroś byłem ja. Ja sam (…), wyobcowany,
zamknięty w sobie, odgradzający się od innych, zadufany, nie tylko dość nieszczęśliwy, ale
naprawdę nieszczęśliwy. Pełen sukcesów. I uzdolniony. I solidny. I zdyscyplinowany.”
Na swoje alter ego Bergman wybrał 80-letniego profesora Borga, który jedzie z synową ze
Sztokholmu do Lund na obchody własnego jubileuszu naukowego. Podróż staje się dla niego
wędrówką przez obszary pamięci, refleksją nad życiem i stosunkami z ludźmi. Bohater
przywołuje we wspomnieniach swoją pierwszą niespełnioną miłość, nieudane małżeństwo,
trudne ojcostwo. Bliskość śmierci sprawia, że Borg uświadamia sobie, iż apodyktycznością,
chłodem i obojętnością odgrodził się murem od innych, skazał się na rozpaczliwą samotność.
Teraz będzie starał się powoli ów mur burzyć (co jest jedynie subtelnie zasygnalizowane, ale i
tak stanowi wyjątkowy w twórczości reżysera promyk optymizmu).
W Tam gdzie rosną poziomki Bergman podjął się gry z konwencjami kina. Sekwencje snów
stylizowane są na różne nurty kina niemego (od ekspresjonizmu, poprzez surrealizm, aż do
wodewilowego impresjonizmu). Autor zaprosił również do współpracy legendarnego
reżysera, mentora i twórcę słynnej szkoły szwedzkiej, Victora Sjöströma, który wcielił się w
postać profesora Borga i jak mówi sam Bergman „zawładnął (…) tekstem – przerobił go na
swoją modłę, włożył weń własne doświadczenia: udrękę, mizantropię, wyobcowanie,
brutalność, smutek, strach, samotność, chłód, ciepło, szorstkość i chandrę.”